Zo'n telefoontje, en ineens ziet de wereld er anders uit.
Ik heb borstkanker.
Ik wil niet dood
Ik wil mijn kind zien opgroeien.
Dit wordt niet mijn laatste hoofdstuk.
Mijn schouders voelen als beton. Hier kan ik me niet uitredeneren. Toch voel ik ergens, dit komt goed. Maar vertrouwen durf ik niet echt. Maar waarom ik zou ik niet op mijn gevoel vertrouwen? Ik vertrouwende ook op mijn gevoel dat het niet goed was, met die knobbel in mijn borst. Dat ik die moest laten onderzoeken. Toch?
Onderzoek volgt. Scans. Wat gaan ze zeggen. Zie ik de zomer nog. De dagen duren lang. Het is ondertussen ook Sinterklaas. Ik blijf wel mijn feestjes vieren. Soms tegen de klippen op. Maa mijn dochter heeft recht op de magie.
Dan de uitslagen. Wachten in de wachtkamer duurt tergend lang. 'Ik zie je angstig kijken' zegt de arts. Maar er zijn geen uitzaaiingen op afstand gevonden. We kunnen het behandelen. Je kunt hiervan genezen.
Ineens heb ik weer grond onder mijn voeten. Hier kan ik iets mee. Er valt wat te vechten . En vechten, dat kan ik toevallig erg goed.
Het wordt een lange pittige weg. Maar ik kan het aan. En tja, om soms wat van me af te schrijven, dit blog. Omdat ik nu eenmaal wil proberen, om van een niet zo'n beste situatie, het beste te maken. Want het is toevallig niet alleen maar 'kommer en kanker' in mijn leven.
Liefs Ezra
