Oké

'Hoe gaat het?'

We zitten in de spreekkamer van de arts, mijn man, de knoop in mijn maag en ik. We zijn hier voor de uitslag van de mammografie.
'Euh, oké.' zeg ik. Afgezien van de zenuwen gaat het best goed met me.
'Dat was je mammografie ook',

Er valt een last van mijn schouders.

'Je hebt het echt goed gedaan'

Ik schutter wat, tja ik ben er maar gewoon zo mee omgegaan zoals het op mijn pad kwam.

'Moeilijk he, complimenten in ontvangst nemen'.

Tja dat is zo.

En misschien moet ik ook maar gewoon een klein beetje trots op mezelf zijn. Soms.

Drie nietjes

Mijn abonnement op het ziekenhuis neemt gelukkig wat in intensiteit af. Toch laten ze me nog niet helemaal gaan. De kanker is weliswaar, voor zover we weten, uit mijn lijf. Maar er is toch een, kleine, kans dat het terug komt en daarom word ik met regelmaat gecontroleerd. In het eerste jaar met een wat grotere regelmaat dan in latere jaren. Maar ik kan er vanuit gaan, dat ik elk jaar wel een keer aan de beurt zal komen

De kans dat het terug komt is een eng idee, het is een wetenschap waarmee ik moet leren leven, als een soort zwaard van Damocles hangend aan een paardenhaar boven mijn hoofd. Als je niet uit kijkt, beheerst dat je hele leven. En dat is toch echt zonde. 

Ik moet leren mijn lijf weer te vertrouwen, ik moet weer leren dat niet elk pijntje kanker is. Maar zoals altijd, gaat vertrouwen te paard, en komt het te voet. De tijd zal het me leren. En waarschijnlijk zal de angst altijd wel met me mee blijven reizen, als een ongewenste, maar negeerbare metgezel.

Om het nieuwe jaar maar gelijk goed te beginnen viel er een uitnodiging voor een mammografie in de brievenbus, met twee dagen erna een afspraak met de chirurg. 

Of ik me even om 08:15 bij radiologie wilde melden. 08:15! ik ben weliswaar een onvervalst ochtendmens, maar de rest van ons gezin is dat zeker niet. Maar goed het is gelukt en daar stond ik weer, met ontbloot bovenlijf bij het apparaat.

Het zal mijn hobby nooit worden.

AUW!

Borsten zijn niet bedoeld om geplet te worden!

Borsten met litteken weefsel al helemaal niet!

En dan zit de plek bij mij ook nog eens aan de zijkant, en het moet wel goed in beeld.

dus nog een foto, erg fijn.

'tja het zijn je uitgangsfoto's, dus die wil ik wel goed hebben.' 

Ik kijk mee op het scherm, ik zie niks bijzonders. nouja, op die drie nietjes in mijn linkerborst na dan.

Overmorgen krijg ik de uitslag, ik hoop maar dat de arts ook niks bijzonders ziet.

Het is een vervelende knoop in mijn maag. Ik ben zo ontzettend klaar met dit kankeravontuur!

Kankerverjaardag

Het is niet mijn eigen term, ik las het ergens op instagram. Je kankerverjaardag is de datum waarop je te horen kreeg dat je kanker had.  Wel, het klinkt misschien een beetje gek om zoiets een verjaardag te noemen, maar aan de andere kan, is het ook weer niet zo gek. Want verjaardagen vier je, als je tenminste geen moeite hebt met ouder worden.

Ik kreeg op 2 december 2015 te horen dat ik borstkanker had. Ik zie mezelf nog steeds staan, met mijn telefoon in mijn hand, bij het fornuis. Ik maakte een Thaise curry, een groene.
Sinds die dag belandde mijn leven in een soort van stroomversnelling, waarover ik zelf de regie niet meer had. Sommige mensen beschrijven het als een soort van trein die over je heen is gedaverd, nou, dat is denk ik behoorlijk accuraat. Je leven is nooit meer het zelfde.

Wat doe je dan met zo'n datum? zo'n datum die stiekem toch wat lading heeft gekregen. Zo zomaar laten passeren voelt niet goed, mar het is ook zo wat om het een soort van herdenkingsmoment te maken. Nee, dat past niet bij mij.

Ik besloot het leven te vieren op 2 december. En dus zijn we heerlijk uit eten geweest. Om zo nieuwe herinneringen te bouwen op 2 december.