Ik hoor het vaak. Dat ik zo sterk ben. Dat ik stoer ben. Dat ik het allemaal zo goed doorsta.
Dat mensen respect voor me hebben, respect voor hoe ik het doe. Respect over hoe ik erin sta, in deze situatie, met deze ziekte, en de weg die daarbij hoort.
Het merendeel van de reacties die ik krijg in deze situatie is warm en betrokken. Soms krijg ik ook wel eens reacties van mensen, die moeite hebben met hoe ik in mijn ziekte sta, die niet goed lijken te snappen dat je jezelf staande houdt in deze woelige tijden. Niemand hoeft het te doen, op de manier waarop ik het doe, maar mij helpt het deze situatie, letterlijk, te overleven.
Ik weet eigenlijk niet of ik sterk ben, en ik weet eigenlijk ook niet eens of ik kracht heb. Ik ben onverwacht en tegen mijn wil in een situatie verzeild geraakt die een regelrechte nachtmerrie is. Mijn leven stond in een klap op zijn kop, en zal ook nooit meer hetzelfde zijn. Mijn oude leven en mijn oude lijf, bestaan niet meer. Mijn onbevangenheid in het leven ben ik ik definitief kwijt. Mijn uiterste houdbaarheidsdatum was ineens wel heel dichtbij. En dat doet wat met je. De mededeling dat er een weg is, geeft je vleugels. Vleugels om de hindernissen op die weg te doorstaan. Elke stap weer.
En dan is er zometeen die dag dat je klaar bent. Klaar met behandelen. Met zo nu en dan nog een controle. Het stof daalt weer neer, en daar sta je dan. Met je gevulde rugzak met ervaringen en bewustzijn. Bewustzijn over wat er allemaal kan gebeuren, en hoe niet vanzelfsprekend het is dat je er staat. Als je geen kanker hebt gehad, sta je daar niet bij stil. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. De tijd zal moeten zorgen dat het slijt. De angst.
Maar angst is geen reden om te stoppen met leven. De angst reist als een schaduw met je mee. Is er altijd. Maar sta jij altijd naar je schaduw te kijken? Je weet dat hij er is. Maar je schenkt hem geen aandacht. Tja af en toe, omdat hij ergens op valt. De schaduw is er vanwege het licht, vanwege de levenslust. Het één bestaat niet zonder het ander.
En zo is het ook in mijn situatie. Het gaat niet vanzelf, en het is zeker niet gemakkelijk. Er is elke dag wel een momentje van verbijten, pijn, verdriet, onzekerheid, angst. Maar dat mag er zijn. Alles heeft zijn eigen gewicht. Maar alleen ik kan bepalen welk gewicht ik er aan hang. Ik realiseer me elke dag weer dat het leven gewoon door gaat, mijn leven gewoon doorgaat. Het leven heeft geen pauzeknop, en de resetknop heb ik tot op heden ook nog niet gevonden.
Ik heb een dochter, een echtgenoot, een gezin. Dat dagelijks leven gaat gewoon door als je ziek bent, en zo hoort dat ook. En dus trek je jezelf soms als een 'Baron van Munchausen' aan je, ultra korte, haren uit het spreekwoordelijke moeras en maak je er het beste van.
En geniet je, zo in dat bonusherfstzonnetje, op het bankje voor het keukenraam.
