De tweede helft

De draaideur, drie rondjes op zijn minst, chocolademelk en filmpjes kijken op papa's telefoon. Een dagelijks ritueel in de wachtkamer van de bestralingslocatie in Boxmeer. We zijn er, vrijwel, elke dag met zijn drietjes. Ik onder die deeltjesversneller, en Mei-Li met papa in de wachtkamer. 'Niet te snel terug komen mama, want dan is mijn filmpje nog niet klaar'. 

Het bestralen zelf duurt maar een paar minuten. Negen keer mijn adem inhouden, terwijl het apparaat om me heen zoemt. Stil liggen, kriebel aan mijn teen. En aan mijn neus, niet te vergeten. Ik ben alleen. Een camera op me gericht, en ondanks de 23 graden in de kamer, heb ik het toch een beetje koud. Of is het de kilte van de trendy vormgeven tl. Dan is het klaar, 'u mag uw armen naar beneden doen.' De lijnen staan nog goed genoeg op mijn vel. 'Voor het weekend tekenen we ze nog even bij'. Elf keer heb ik hier nu gelegen. Elf van de eenentwintig, ik ben dus op de helft. Het aftellen kan beginnen! 

'Voel je nu wat van het bestralen?' 'Tja van het bestralen, voel je op het moment zelf niks. Het is een gekke gewaarwording, je weet dat het er is, je weet wat het doet, maar je kunt het niet zien, niet ruiken en niet voelen. 

Toch merk ik er zolangzamerhand wel wat van. Een latente keelpijn, wat pijn zo nu en dan, maar vooral vermoeidheid, die niks te maken heeft met wat ik wel of niet doe. Ach ja, mijn lijf heeft het er maar druk mee! Op naar de tweede helft nu maar!