Het gevoel dat er voor zorgt dat als ik maar het ziekenhuis binnen loop, in een acute kramp schiet. Mijn schouders van beton, en twee weken voorafgaand aan een afspraak niet te genieten ben, aldus mijn omgeving, maar goed dat kan ook door de hormoonpillen komen.
Mijn behandeltraject ligt nu gelukkig al een aardig tijdje achter me. Het gewone leven neemt steeds meer zijn plek in mijn dagelijks bestaan. De overleefstand wordt langzaamaan vervangen door de leefstand. En met het stof, daalt ook het besef neer. Wat heb ik eigenlijk allemaal meegemaakt. Wat heeft het met me gedaan. Kan ik ooit weer onbevangen naar de toekomst kijken?
Want ja, je hebt je leven lang 'kanker gehad' en het resultaat van je behandeling komt zonder garantie. Tja vage kansberekeningen, een jaarlijkse controle, en voor de rest moet je er maar van uitgaan dat het goed zit.
En dat zorgt soms voor intense angst, want een pijntje is nooit meer zomaar een pijntje. Het vertrouwen in je lijf is met gezwinde spoed vertrokken en keert slechts schoorvoetend terug. En daar sta je dan met al je ratio. Maar angst is nu eenmaal niet rationeel. Het is een ongeleid gevoel, dat je zo maar ineens uit het niks kan bekruipen.
Ik heb zo'n hekel aan dat gevoel. Het belemmerd me niet bij mijn dagelijkse doen, maar ik wil ook niet dat het dat gaat doen. En dus heb ik aan de bel getrokken bij de oncologisch verpleegkundige, die me een verwijsbriefje gaf voor de medisch psychologe. Het schijnt namelijk wel vaker voor te komen, dat gevoel van mij.
En dus zit ik daar, weer in een kamer van dat ziekenhuis. Maar nu voor een ander doel, gelukkig.
Ik praat, en vertel, en krijg te horen dat ik best wat minder hard voor mezelf mag zijn. Ze stelt 'emdr' voor, een techniek om trauma's behapbaar te maken, door je anders te laten focussen.
Alles wat helpt om dat rotgevoel te tackelen, is wat mij betreft helemaal prima.
En zo zit ik hier, en doe mijn uiterste best die twee vingers te blijven volgen. En oh ja, wat voelde ik hier ook al weer bij?
