Koffie

'Misschien dat ik nu wel de kans krijg om mijn koffie op te drinken!' We zijn op weg naar bestraling nummer zoveel, we zijn ter hoogte van Grave, en we zijn aan de vroege kant.

Het tempo zit er goed in, in Boxmeer. Ik ben meestal nog niet binnen, of ik ben al aan de beurt. Om twintig minuten later weer buiten te staan.

Elke werkdag. In totaal eenentwintig keer. Waarbij Dennis er meestal toe veroordeeld is ook mijn koffie op te drinken, want er wordt efficiënt gewerkt. Voor de kleine prinses, is er warme chocolademelk, al is het hoog zomer.

Slagboom, parkeren, draaideur, bliep.

'Het apparaat is stuk,iets met software’. Ze zijn hem aan het maken, maar hoe lang het duurt, dat weet ik niet.' 'Oh, en euh, die gemiste oproepen, dat zijn wij!'   

Ach ja, we pakken wel een bakkie koffie.

De wachtkamer zit vol. Prostaatkanker. Borstkanker. Ik behoor tot de jongeren. Er is hier één apparaat. de sessies ansich zijn niet zo lang, maar met zo'n wachtkamer vol kan het best even gaan duren.

Een verpleegkundige gaat rond met een blikje snoep, een blauwwitte gummi dolfijn. 

Ondertussen wordt het schema herschikt, een man met prostaatkanker gaat eind van de middag naar Nijmegen, zijn vooraf gedronken flesje water was hij al weer kwijt. Al met al zijn we toch best snel weer aan de beurt. 

Maar, ik had wel mijn koffie op dit keer!