Je blijft je leven lang exkankerpatiënt, of je dat nu wil of niet. Je krijgt nou eenmaal geen absolute garantie dat het nooit meer terugkomt. Daar moet je mee leren leven. Ik roep altijd maar dat de tijd onze vriend is. De ontwikkelingen gaan door, technieken en medicatie worden steeds beter, en je moet daarnaast ook gewoon een beetje geluk hebben.
Iemand zei me, dat kanker er voor zorgt dat je niet meer met ‘ je kop in het zand’ kunt leven. Als je nooit levensbedreigend ziek bent geweest, dan ben je je niet elke dag bewust van de kwetsbaarheid en onvanzelfsprekendheid van je bestaan. Je staat er gewoon niet bij stil. Maar als je zo ziek bent geweest, ben je stevig met je neus op de feiten gedrukt. Dat kost je een stuk onbevangenheid in het leven, maar de vraag is of dat erg is.
Het bewuster in je leven staan, verrijkt je ook. Verdiept ervaringen. Laat je haarscherp zien wat je wel, en wat je niet belangrijk vindt. Leert je keuzes te maken. Leert je om je minder druk te maken om wat mensen vinden.
Kortom, ik kijk zeker niet in bitterheid achterom. Het was een moeilijke, pijnlijke, angstige en verdrietige periode. Ik heb veel geleerd. Ik heb mooie , waardevolle mensen ontmoet, maar ik ben ook mensen kwijt geraakt. Mensen die er niet mee wilden of konden omgaan. Mensen die niet achter de open manier stonden waarop ik met mijn ziekte ben omgegaan, er zelfs van walgden, mensen die me zeiden dat ze me daarom niet wilden steunen in mijn strijd tegen borstkanker. Die reactie heeft me heel veel pijn en verdriet gedaan, en ik vind het ook jammer, maar ik ga er maar van uit dat ze nou eenmaal niet beter weten, dat vermogen tot compassie niet bezitten en ik hoop van ganser harte dat ze zelf nooit zoiets hoeven meemaken.
Mijn openheid over mijn ziekte heeft me veel gebracht. Steun, warme reacties. Open zijn over wat me is overkomen maakte het allemaal net wat makkelijker. Ik heb ook gemerkt dat ik met mijn openheid veel voor anderen heb kunnen betekenen. Met name door het blog dat ik in de borstkanker periode heb bijgehouden. Het schrijven was een vooral een uitlaatklep, maar ik heb ook geschreven tijdens en na mijn ziekte om toch iets positiefs uit deze ervaring te kunnen halen. Het schrijven heeft mij geholpen het hele traject te doorstaan, maar ik heb ook gemerkt dat het anderen, die in het zelfde schuitje terecht zijn gekomen, heeft geholpen. Daar ben ik dankbaar voor.
Ik zie mezelf maar niet als exkankerpatiënt, ik wil het woord patiënt zover mogelijk uit mijn leven bannen. Wat dat aangaat heb ik meer met die Engelse term (ofschoon ik eigenlijk een hekel heb aan onnodig Engels) Survivor, overlever. Want dat ben ik, een overlever. Altijd al geweest.
