Als je net weet dat je ziek bent, net bent begonnen aan je blog, dan durf je niet te dromen dat je ooit een eind zult breien aan het verhaal. Toch is dat wat ik nu ga doen. Ik ga dit verhaal afsluiten, het is tijd voor de toekomst. En al kijk ik niet in bitterheid terug, neem ik de positieve ervaringen mee de toekomst in, ik wil het nooit meer meemaken.
En ik ga er dan maar ook voor het gemak vanuit, zonder zekerheid of wat dan ook, dat dit verhaal achter me ligt.
Ik blijf onder controle, slik braaf mijn preventieve medicatie en probeer mijn angst te vervangen door levenslust.
Ik ben misschien iets te waakzaam op pijntjes en veranderingen in mijn lijf, toch wil ik tot besluit nog iets meegeven. De vraag die me het meest gesteld is, is de vraag: ‘hoe heb je het ontdekt’. In mijn geval, bij het afdrogen na het douchen, ik voelde ineens het clichéknobbeltje, en wist ook eigenlijk gelijk: dit is niet goed.
Er wordt gezegd dat vrouwen hun borsten moeten controleren, en dus gaan legio vrouwen maandelijks op zoek naar knobbeltjes in hun borsten. Iemand in het ziekenhuis zei me: vrouwen moeten niet zoeken naar knobbeltjes, ze moeten juist hun borsten leren kennen, leren herkennen wat hun ‘normaal’ is, zo dat je ook kunt herkennen, als iets niet normaal is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten