EMDR

Er bewegen twee vingers vlak voor mijn ogen heen en weer. Het kost me moeite ze te blijven volgen. En ondertussen moet ik ook nog dat beeld in mijn hoofd vasthouden. Dat beeld van mezelf, zittend op die kunstlederen bankjes in dat ziekenhuis. Wachtend op de uitslag. Het beeld, met dat gevoel dat ik  er bij heb. Die emotie, de angst, de ontreddering.

Het gevoel dat er voor zorgt dat als ik maar het ziekenhuis binnen loop, in een acute kramp schiet. Mijn schouders van beton, en twee weken voorafgaand aan een afspraak niet te genieten ben, aldus mijn omgeving, maar goed dat kan ook door de hormoonpillen komen.

Mijn behandeltraject ligt nu gelukkig al een aardig tijdje achter me. Het gewone leven neemt steeds meer zijn plek in mijn dagelijks bestaan. De overleefstand wordt langzaamaan vervangen door de leefstand. En met het stof, daalt ook het besef neer. Wat heb ik eigenlijk allemaal meegemaakt. Wat heeft het met me gedaan. Kan ik ooit weer onbevangen naar de toekomst kijken?

Want ja, je hebt je leven lang 'kanker gehad' en het resultaat van je behandeling komt zonder garantie. Tja vage kansberekeningen, een jaarlijkse controle, en voor de rest moet je er maar van uitgaan dat het goed zit.

En dat zorgt soms voor intense angst, want een pijntje is nooit meer zomaar een pijntje. Het vertrouwen in je lijf is met gezwinde spoed vertrokken en keert slechts schoorvoetend terug. En daar sta je dan met al je ratio. Maar angst is nu eenmaal niet rationeel. Het is een ongeleid gevoel, dat je zo maar ineens uit het niks kan bekruipen.

Ik heb zo'n hekel aan dat gevoel. Het belemmerd me niet bij mijn dagelijkse doen, maar ik wil ook niet dat het dat gaat doen. En dus heb ik aan de bel getrokken bij de oncologisch verpleegkundige, die me een verwijsbriefje gaf voor de medisch psychologe. Het schijnt namelijk wel vaker voor te komen, dat gevoel van mij.

En dus zit ik daar, weer in een kamer van dat ziekenhuis. Maar nu voor een ander doel, gelukkig.

Ik praat, en vertel, en krijg te horen dat ik best wat minder hard voor mezelf mag zijn. Ze stelt 'emdr' voor, een techniek om trauma's behapbaar te maken, door je anders te laten focussen. 

Alles wat helpt om dat rotgevoel te tackelen, is wat mij betreft helemaal prima.

En zo zit ik hier, en doe mijn uiterste best die twee vingers te blijven volgen. En oh ja, wat voelde ik hier ook al weer bij?

Die Alp van Ez

'Volgend jaar  loop ik hem op!' Goed; denken is één ding, zeggen is twee, maar doen is nogaltijd drie.
Vorig jaar stond ik met mijn kale kop in bocht vijf, nog midden in de chemo's. Naar boven gebracht met een auto, omdat ik zover niet kon lopen. Ik kon nog net tot het eind van de straat, en dat was het wel zo'n beetje. Nu is het dus volgend jaar, en dus ga ik hem lopen. Die berg. Die 21 bochten. Hoe ik dat precies moet gaan doen? Ik heb geen idee.

'Heb je van tevoren getraind?' 'Mwah, ik heb gewerkt aan mijn basisconditie,' Als die goed is, denk ik optimistisch, dan moet het met die berg ook wel lukken. Ik ben van ver gekomen. In april ben ik vrijgelaten door mijn revalidatiefysio, en nu doe ik praktisch alles weer, nou ja, probeer ik tenminste. Af en toe kom ik mezelf nog best wel eens tegen, en valt al het moeten me nog best wel eens zwaar. Maar goed, ik ben er nog, en ik vind al met al dat ik zeker niet mag klagen.
Een medische keuring, toch nog even spannend, goed gekeurd. Heb ik ingelopen wandelschoenen?
Oh ja sponsoring voor het goede doel. We geven een feestje, om het leven te vieren.
Het Brabants Dagblad schrijft een mooi artikel over mijn deelname.
En zo komt die eerste juni steeds dichterbij.

We gaan weer met Citronella, met nieuwe gereviseerde versnellingsbak, dit keer niet afgesleept, en arriveren in Bourg d' Oisans, genesteld tussen de imposante bergen. Een kampeerplekje in de tuin. Één keer per jaar wordt het dorp compleet overgenomen door Nederlanders. Met zijn allen op de 'Nederlandse berg', met zijn allen voor dat ene doel. Niemand meer dood aan kanker.
Het zorgt voor een unieke, opgewekte, maar toch ook beladen sfeer. De spandoeken, met daarop quotes en portretten van hen die het niet mochten navertellen, laat ik niet teveel tot me doordringen.

We schrijven een kaarsje voor wie we missen, en wie we een steuntje in de rug willen geven. Een vlaggetje, met daarop een wens om te verwaaien in de wind bij de finish. Lees maar niet wat iedereen schrijft, iedereen kent wel iemand, of is zelf iemand. Er is niemand zonder verhaal.

Ik sta die eerste juni met een knoop in mijn maag beneden aan de start. Startnummer 50. Kan ik dit?
Gelukkig start ik niet alleen, ik loop met lieve vrienden. Maar dan de ene voet voor de andere, en ik stap gedurig door. Na een paar bochten loop ik alleen. Mijn tempo lag wat te hoog. Het weer is goed, niet te warm. De kaarsjes in de bochten flakkeren. Mensen delen stukjes stroopwafel, pannenkoek, banaan uit. Water. Roepen je naam.

Sommige bochten met muziek, sommige met stilte. Veel met een schitterend uitzicht. Niet vergeten te genieten. Ik ga niet zitten. Ik moet naar boven. Elke stap is er een.
Ik nader bocht vijf, en even krijg ik het te kwaad, ik ben blij met mijn zonnebril. Dit kon ik vorig jaar niet, hier kon ik op eigen kracht niet komen. En nu ben ik hier. Zelf, door mijn eigen voeten gedragen. Het voelt als een overwinning. Maar op wat weet ik eigenlijk niet. Misschien op het lot, op lijdzaamheid, op je ergens bij neerleggen. Op jezelf, op die rotziekte. Op iedereen die aan jou of je motivatie twijfelt.

Gauw door, er wachten nog wat bochten, die spreekwoordelijke laatste loodjes. Ik heb de wind in de rug, spreekwoordelijk dan. De weg slingert zich door het dorpje Huez, muziek, drukte langs de kant. Wapperende vlaggetjes, mijn naam wordt geroepen, ik zie niks, ik hoor niks, ik loop.

Ik ben er. Het is me gelukt.

Kankernetwerk

Nee, ik begin niet met schelden. Maar, het is waar, elke situatie waar je in terecht komt, brengt zijn eigen netwerk met zich mee. Zo ook het avontuur dat borstkanker heet. Een netwerk van lotgenotes, die zonder woorden begrijpen wat het met je doet, wanneer je even een opbeurend woord nodig hebt. Of gewoon een complimentje, over je al-best-wel-goed-terugkomende haar.

Ik heb tijdens mijn borstkankeravontuur veel prachtige dappere vrouwen leren kennen. 

Er wordt een hoop gemopperd over het internet en sociale media maar in deze situatie was het zeker wel een uitvinding.

Met name instagram. Van Facebook lotgenootgroepen werd ik minder vrolijk. Na een paar weken meelezen, droeg ik alle ellende en uitgesproken twijfel met me mee. Dat schoot niet op!

Ik koos ervoor om erg open te zijn over mijn situatie op de sociale media. Kanker is niet iets om je voor te schamen. Het scheelt een hoop vragen en gespeculeer als je gewoon open en transparant bent. Dit is er aan de hand, en zo ziet het eruit.

Het heet me een hoop gebracht. Begrip, steun. En ik heb door mijn openheid ook veel voor lotgenotes kunnen betekenen. En dat is mooi, als je betekenis kunt geven aan een nare situatie.

Niet iedereen trok mijn openheid over mijn situatie. Ik ben er ook mensen door verloren. Mensen die niet konden omgaan met de openheid en de manier waarop ik met mijn ziekte ben omgegaan, en er daardoor voor kozen om mij niet te steunen in mijn strijd tegen de borstkanker, en die dat ook tegen mij zeiden. Blijkbaar is kanker voor sommige mensen nog steeds een taboe. 

Toch is er maar een ding belangrijk. Het gaat om wat voor de patiënt in kwestie werkt, niet wat de rest van de wereld er van denkt. Iedereen heeft zijn eigen manier van omgaan met dingen. Voor mij hielp het om open te zijn over wat me overkwam. Dat hoeft voor een ander niet zo te zijn. En dat is prima. Het gaat om waar jij je goed bij voelt, wat jou helpt in jouw strijd. Mensen hebben altijd wel een mening. Je kunt je energie wel beter gebruiken, dan je druk maken over wat een ander wel niet zou denken. Je hebt wel iets beters aan je hoofd. En ach, wat je wel oplevert, je weet in elk geval wie je vrienden zijn.

Sociale media gaven me een netwerkje van prachtige stoere vrouwen wereldwijd, die er allemaal op een vergelijkbare wijze instonden als ik zelf. Open, strijdbaar, met een broodnodige knipoog. Hen leren kennen is een verrijking. Want kanker hebben is een eenzame bezigheid. Het leven gaat door, en jij zit op een zijspoor. Dan helpt het, als er mensen zijn die het snappen, omdat ook met kanker, het leven gewoon kan gaan , met hier en daar een hindernis, dat wel.

Ik heb borstkanker GEHAD

En ineens is het zover.

Het laatste ritje naar het ziekenhuis voor een behandeling.

De laatste keer de trap op naar de dagbehandeling oncologie.

Het is klaar. Het zit er op.

Ik had het niet durven denken, toen ik op 2 december 2015 dat telefoontje van de huisarts kreeg.

'Je hebt borstkanker!'

De achtbaan, de trein waarin je dan verzeild raakt. Een surrealistische wereld, van scans en onderzoeken, van laveren tussen hoop en angst. Tussen vastberadenheid en twijfel. Van niet te ver vooruit te durven kijken. Tot bewust wel plannen maken.

'Een tuin planten is geloven in toekomst' zei Audry Hepburn ooit. En daar stond ik dan, met mijn bloembollen, de moed der wanhoop. Maar soms moet je voor je zelf puntjes op de horizon creëeren. Om naar toe te leven, als je even niet weet hoe je het allemaal moet doen.

Als je zo'n diagnose krijgt, word je keihard terug geworpen op jezelf. Jij bent de enige die het kan doen, jij bent de enige die de angstspoken kan temmen. Een steunende omgeving is heel fijn. Maar niemand kan de last voor je dragen. En dan merk je ineens hoe sterk je kan zijn. Al moet je het soms ergens uit je tenen halen.

Ik heb me nooit afgevraagd waarom. Ik ben ook nooit boos geweest. Wel verdrietig. Wel bang. Soms nog steeds, want stel dat. Ik heb het eigenlijk vanaf het eerste moment genomen zoals het was. Het komt op je pad, en je moet er iets mee. De ene voet voor de andere, en gewoon blijven doorademen.

Als je aan het begin staat, lijkt de weg die voor je ligt ontiegelijk lang. Je hebt geen idee wat er op je af gaat komen. Wat het met je gaat doen.  Maar goed, je hoeft ook niet alles in een keer te bevatten.

Stap voor stap, is ver genoeg.

En dan ben je ineens zestien maanden verder. En heb je de laatste, de dertiende spuit gehad. Het zit er op. Ik heb borstkanker GEHAD! 

Oké

'Hoe gaat het?'

We zitten in de spreekkamer van de arts, mijn man, de knoop in mijn maag en ik. We zijn hier voor de uitslag van de mammografie.
'Euh, oké.' zeg ik. Afgezien van de zenuwen gaat het best goed met me.
'Dat was je mammografie ook',

Er valt een last van mijn schouders.

'Je hebt het echt goed gedaan'

Ik schutter wat, tja ik ben er maar gewoon zo mee omgegaan zoals het op mijn pad kwam.

'Moeilijk he, complimenten in ontvangst nemen'.

Tja dat is zo.

En misschien moet ik ook maar gewoon een klein beetje trots op mezelf zijn. Soms.

Drie nietjes

Mijn abonnement op het ziekenhuis neemt gelukkig wat in intensiteit af. Toch laten ze me nog niet helemaal gaan. De kanker is weliswaar, voor zover we weten, uit mijn lijf. Maar er is toch een, kleine, kans dat het terug komt en daarom word ik met regelmaat gecontroleerd. In het eerste jaar met een wat grotere regelmaat dan in latere jaren. Maar ik kan er vanuit gaan, dat ik elk jaar wel een keer aan de beurt zal komen

De kans dat het terug komt is een eng idee, het is een wetenschap waarmee ik moet leren leven, als een soort zwaard van Damocles hangend aan een paardenhaar boven mijn hoofd. Als je niet uit kijkt, beheerst dat je hele leven. En dat is toch echt zonde. 

Ik moet leren mijn lijf weer te vertrouwen, ik moet weer leren dat niet elk pijntje kanker is. Maar zoals altijd, gaat vertrouwen te paard, en komt het te voet. De tijd zal het me leren. En waarschijnlijk zal de angst altijd wel met me mee blijven reizen, als een ongewenste, maar negeerbare metgezel.

Om het nieuwe jaar maar gelijk goed te beginnen viel er een uitnodiging voor een mammografie in de brievenbus, met twee dagen erna een afspraak met de chirurg. 

Of ik me even om 08:15 bij radiologie wilde melden. 08:15! ik ben weliswaar een onvervalst ochtendmens, maar de rest van ons gezin is dat zeker niet. Maar goed het is gelukt en daar stond ik weer, met ontbloot bovenlijf bij het apparaat.

Het zal mijn hobby nooit worden.

AUW!

Borsten zijn niet bedoeld om geplet te worden!

Borsten met litteken weefsel al helemaal niet!

En dan zit de plek bij mij ook nog eens aan de zijkant, en het moet wel goed in beeld.

dus nog een foto, erg fijn.

'tja het zijn je uitgangsfoto's, dus die wil ik wel goed hebben.' 

Ik kijk mee op het scherm, ik zie niks bijzonders. nouja, op die drie nietjes in mijn linkerborst na dan.

Overmorgen krijg ik de uitslag, ik hoop maar dat de arts ook niks bijzonders ziet.

Het is een vervelende knoop in mijn maag. Ik ben zo ontzettend klaar met dit kankeravontuur!

Kankerverjaardag

Het is niet mijn eigen term, ik las het ergens op instagram. Je kankerverjaardag is de datum waarop je te horen kreeg dat je kanker had.  Wel, het klinkt misschien een beetje gek om zoiets een verjaardag te noemen, maar aan de andere kan, is het ook weer niet zo gek. Want verjaardagen vier je, als je tenminste geen moeite hebt met ouder worden.

Ik kreeg op 2 december 2015 te horen dat ik borstkanker had. Ik zie mezelf nog steeds staan, met mijn telefoon in mijn hand, bij het fornuis. Ik maakte een Thaise curry, een groene.
Sinds die dag belandde mijn leven in een soort van stroomversnelling, waarover ik zelf de regie niet meer had. Sommige mensen beschrijven het als een soort van trein die over je heen is gedaverd, nou, dat is denk ik behoorlijk accuraat. Je leven is nooit meer het zelfde.

Wat doe je dan met zo'n datum? zo'n datum die stiekem toch wat lading heeft gekregen. Zo zomaar laten passeren voelt niet goed, mar het is ook zo wat om het een soort van herdenkingsmoment te maken. Nee, dat past niet bij mij.

Ik besloot het leven te vieren op 2 december. En dus zijn we heerlijk uit eten geweest. Om zo nieuwe herinneringen te bouwen op 2 december.