Het laatste ritje naar het ziekenhuis voor een behandeling.
De laatste keer de trap op naar de dagbehandeling oncologie.
Het is klaar. Het zit er op.
Ik had het niet durven denken, toen ik op 2 december 2015 dat telefoontje van de huisarts kreeg.
'Je hebt borstkanker!'
De achtbaan, de trein waarin je dan verzeild raakt. Een surrealistische wereld, van scans en onderzoeken, van laveren tussen hoop en angst. Tussen vastberadenheid en twijfel. Van niet te ver vooruit te durven kijken. Tot bewust wel plannen maken.
'Een tuin planten is geloven in toekomst' zei Audry Hepburn ooit. En daar stond ik dan, met mijn bloembollen, de moed der wanhoop. Maar soms moet je voor je zelf puntjes op de horizon creëeren. Om naar toe te leven, als je even niet weet hoe je het allemaal moet doen.
Als je zo'n diagnose krijgt, word je keihard terug geworpen op jezelf. Jij bent de enige die het kan doen, jij bent de enige die de angstspoken kan temmen. Een steunende omgeving is heel fijn. Maar niemand kan de last voor je dragen. En dan merk je ineens hoe sterk je kan zijn. Al moet je het soms ergens uit je tenen halen.
Ik heb me nooit afgevraagd waarom. Ik ben ook nooit boos geweest. Wel verdrietig. Wel bang. Soms nog steeds, want stel dat. Ik heb het eigenlijk vanaf het eerste moment genomen zoals het was. Het komt op je pad, en je moet er iets mee. De ene voet voor de andere, en gewoon blijven doorademen.
Als je aan het begin staat, lijkt de weg die voor je ligt ontiegelijk lang. Je hebt geen idee wat er op je af gaat komen. Wat het met je gaat doen. Maar goed, je hoeft ook niet alles in een keer te bevatten.
Stap voor stap, is ver genoeg.
En dan ben je ineens zestien maanden verder. En heb je de laatste, de dertiende spuit gehad. Het zit er op. Ik heb borstkanker GEHAD!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten