Tja, dat het staat, daar ben ik het wel mee eens. En ja ik heb nu een door mij zo verfoeid k-p-k-tje oftewel, een Kort Pittig Kapsel. Ik moet toegeven, het lot heeft een zeker gevoel voor ironie. Maar of het me nu staat of niet, alles is in elk geval beter dan kaal.
Toch, het is niet mijn eigen keuze. En daar- iets opgelegd krijgen- daar heb ik dus echt een hartgrondige hekel aan. Eigenwijs is nu eenmaal ook wijs.
De kanker heeft mijn uiterlijk veranderd. En als ik mezelf in de spiegel bekijk, herken ik mezelf amper. Goed het is erg vooruit gegaan sinds ik weer over zaken als wenkbrauwen en wimpers beschik, en vooral sinds er daar boven op mijn kruin weer het een en ander te kammen valt. Toch het is nog niet ik, of liever gezegd de ik die ik was.
De lange blonde lokken zijn nu een warrig bruin kort koppie, de krullen laten vooralsnog op zich wachten. Ik bekijk de progressie met belangstelling en maak bijna elke dag een selfie. Het kan me niet snel genoeg gaan.
Het gekke is, je hebt in je hoofd een beeld van jezelf. Het beeld dat je herkent in de spiegel. Als ik nu in de spiegel kijk zie ik een stijlvolle vrouw met een wel heel erg hip kapsel, en ik denk: wie is dat? Ben ik dat? Wil ik dit zijn?
Het is een turbulente tijd, die achter me ligt. En ergens zit ik er ook nog midden in. Het stof moet nog een beetje neerdalen. Ik moet wennen aan mijn nieuwe kans op een toekomst. Wat wil ik, wie wil ik zijn. Wat wil ik doen met mijn ervaringen. Ach, ik hoef het niet op een achternamiddag te beslissen. Ik heb de tijd. Ja, ik heb weer tijd. En dat is al mooi op zich.
En dan, als we het dan toch over haar zaken hebben: ik laat de centimeters groeien. Tenminste tot op het oude niveau.Ik beschouw het als een unieke kans, om elke lengte tussen kaal en lang, ten volle te exploreren. En als mijn manen dan weer wapperen in de wind, maak ik de balans op. Wat past het best bij de persoon die ik nu ben. Of dat nu vlechtjes zijn of een k-p-k-tje is, een ding staat wel vast:
het is dan wel mijn eigen keuze.
