Alpe d'Huzes

'Ehm, ik had nog een vraag'.Ik ben voor controle bij de oncoloog, de laatste keer tijdens de chemokuren. Gelukkig is ze heel tevreden. En ik dus ook.

'Ik zou graag naar de 'alpe d'Huez' gaan. Er fietsen wat bekenden van me mee, en ik wil graag gaan, als moreel support, zeg maar'. 

Tja, mijn agenda wordt bepaald door het ziekenhuis, en tussen die berg en ik zit nog een chemokuur, de laatste. 'Alleen als het medisch verantwoord is hoor.' Zeg ik vlug.

Ze werpt een blik in mijn dossier, 'het is de laatste, dus die kunnen we wel een paar dagen verschuiven. 

'Je moet bellen, als er een probleem is, dan kunnen kijken of er wat moet gebeuren. Qua medische zorg. Maar, ik verwacht geen problemen.'

Ik kan gaan. We gaan met onze camper Citronella, een dame van vijfentwintig jaren jong. Vintage, klinkt het aardigst. Oud, komt wat dichter in de buurt. Citronella heeft een wat ongezonde fetisj voor sexy buitenlands takelwagens, maar is voor de rest erg gezellig.

En zo gaan we op pad. Na een voor ons doen voorspoedige reis, bij Maastricht de ANWB gembeld vanwege defecte ruitenwissers, na de lunch op weg geholpen met een accubooster. En op een Franse berghelling met een probleem met de koppelingskabel weg gesleept (jawel) en weer op weg geholpen, arriveren we dan eindelijk op onze bestemming in het Franse Bourg d' Oisains dat voor de gelegenheid compleet is overgenomen door fietsende Nederlanders.

De alpe d' Huez is een gevecht van mens tegen berg, de fysieke inspanning als symbool voor de strijd tegen kanker. Het handen en voeten geven aan de machteloosheid die mensen kan overvallen, als ze in hun omgeving met kanker worden geconfronteerd. Nu kan men tenminste iets doen. Iets bijdragen .

Als je zelf kanker hebt, dan ontkom je niet aan het begrip strijd. Niet zozeer de strijd tegen de ziekte zelf, maar vooral ook het gevecht met jezelf. Met je angst, je onzekerheid, je vertwijfeling. Je wereld is plotsklaps op losse schroeven komen te staan, je vaste waarden, blijken ineens niet meer zo waardevast als je hele bestaan ineens niet meer vanzelfsprekend is.

Kanker hebben is inleveren. Je welbevinden, je uiterlijk, je dagelijkse doen en laten. Het wordt er allemaal niet beter op. Het is nu eenmaal niet leuk om kanker te hebben. Maar dingen zijn zoals ze zijn, en dus kan je er maar beter het beste van maken. Als je veel verliest, heb je ook veel te winnen.

Als kankerpatiënt bij de Alp d' Huez zijn, is een bijzondere gewaarwording. Ineens is kanker overal. Ik vind zelf eigenlijk al dat het veel te veel plaats in neemt in mijn leven, maar op zulke dagen is het ineens overal om je heen. En iedereen heeft er, op welke manier dan ook, iets mee te maken. Iedereen heeft een verhaal, soms dramatisch, vaak positief, optimistisch. Krachtig. 

Ik blijf weg van de herdenkingen, en sluit me af voor de spandoeken met foto en sterfdata. De spoken in mijn hoofd hoeven niet gevoed. De sfeer is er een van eendracht. Van leven. Van optimisme. Dat steunt. Geeft moed.

Er rijden pendelauto's naar boven. Zelf kan ik dat nu niet lopen. Dus ik ben blij dat we er gebruik van mogen maken. In bocht vijf staat de Rotary Uden. Met koffie, tucjes, bananen, muziek, een hart onr de riem voor wie er doorheen zit. Een geplakte band. Muziek. Ze staan er. Van diep in de nacht tot de late avond. Onvermoeibaar. 

Er wordt gefietst, gelopen, geleden, gestreden. Allemaal voor dat ene doel. Dat er niemand meer doodgaat aan kanker.

'Volgend jaar loop ik die berg op!' Zeg ik.

Hoop ik.