Het was aan mijn bloedwaarden te zien zeg maar, blijkbaar had ik op enig moment ergens tegen bloedarmoede aangezeten, maar nu scoor ik gelukkig weer nette cijfers. Niet dat ik er zelf echt veel invloed op heb, toch voelt het haast als een goed rapport van school. Volgens de oncologisch verpleegkundige zou ik wel aan mijn energie niveau merken. Nou dat klopt wel. Als kan ik nog steeds geen marathon lopen, maar om eerlijk te zijn, dat kon ik voor ik ziek was ook niet.
Energie is is wel een dingetje als je kanker hebt. Wat als kankerpatiënt ben je nogal vaak moe. Dat komt niet perse door de ziekte zelf, maar met name door de behandelingen, en vlak vooral ook de elementen stress, spanning, emotie en zorgen niet uit. Er komt nou eenmaal heel wat op je af als je kanker hebt, je lijf en je hoofd hebben het druk. En jij moet het doen, hoeveel lieve mensen er ook om je heen staan.
De nieuwe kuur, ik heb nu drie afleveringen van de twaalfdelige serie achter de rug, is in elk geval een stuk milder in zijn bijwerkingen, dan de vorige. En dat is, in mijn geval, echt een verademing. Je vindt je zelf weer een beetje terug, en dat is erg fijn. Maar, ook wel weer verraderlijk, want stiekem is die energie reserve ook weer niet erg groot. En dan denk je, ik wil dit, en ik wil dat, oh ja en ook nog dat eventjes doen en...euh ja, dan fluit het lijf je even heel hard terug. Even zitten. Of het is gewoon klaar voor vandaag. Terug in je hok jij. Af.
Dat is niet fijn.
Het is ook ineens. Niet geleidelijk aan moe, maar patsboem op.
Dan kan je nog zoveel willen, het maakt niks uit.
Doseren moet je leren.
Even nadenken. Soms even pas op de plaats. Vaak even nadenken, wat wil ik vandaag. En wat moet ik dan laten.
Ook gewoon maar accepteren. Dat het niet allemaal kan of lukt.
Want veel lukt er al weer wel. Elke dag een hanetreedje meer, en stapje voor stap kom ik er wel.
En die marathon, mwah die laat ik voorlopig maar voor wat ie is, ik geloof dat ik op dit moment geen uitdagingen te kort kom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten