Tenminste dat zegt men. Ik ben niet zo goed in taboes. Heb er gewoon niet zo'n oog voor. En ik klos er dan op mijn klompen, danwel naaldhakken, vrolijk doorheen. Om danverbaasd op te kijken, van euh, is er dan iets mee dan? Noem het naïviteit. Of aardiger. Onbevangenheid.
En toen kreeg ik kanker.
Werd ik kaal.
En ik had al zo eens mijn strubbelingetjes met fertiliteit.
Dat zijn dus van die dingetjes 'waar men niet over praat'.
Taboes.
Blijkbaar.
Nou, ik dus wel. Ik praat er dus wel over.
Ik snap het dan ook echt niet.
Waarom zou je niet mogen praten over kanker, ook wel aangeduid met het eufimistische 'K' en diverse
andere, onzinnige, omhalen.
Het is gewoon een ziekte. Je hoeft er niet perse aan dood te gaan, maar dat kan nog steeds wel. Het is niet besmettelijk. Er rust geen vloek op. Het is gewoon zoals het is. En het gaat nu eenmaal niet weg door er over te zwijgen.
Enerzijds snap ik het wel. Het praten over kanker confronteert mensen met hun eigen angsten. Het is trouwens best eng om met je eigen uiterste houdbaarheidsdatum te worden geconfronteerd. Best eng? Het is doodeng, letterlijk. Zeker als die uiterste houdbaarheidsdatum ineens een stuk dichterbij lijkt te komen, dan jij die in je hoofd had. Maar er verandert helemaal niks door het te negeren. Je kunt toch moeilijk met oogkleppen door het leven gaan.
Er is nu eenmaal kanker in de wereld, en we gaan allemaal een keer dood. De een wat eerder dan de ander, de ander wat onverwachter dan de ene. En ondertussen gaat het leven gewoon door. En kunnen we het maar beter omarmen. Die ziekte, en die angst. Omdat die in alle openheid heel wat beter te dragen zijn dan in eenzaamheid.
En daar loop ik dan, met mijn kale hoofd, als de zon schijnt, ook buiten. Wel even aan die factor 50 denken, huidkanker als bonus is ook zo wat. Een kaal hoofd springt natuurlijk nogal in het oog. Zeker een vrouwelijk kaal hoofd. Oei. Het is in eens wel heel erg zichtbaar. Mensen schrikken als ze me zien. Dat voel je.
Het is een angst die in ieders hoofd zit. Ook in het mijne.
Wat zullen ze wel niet denken?
Nou. en.
Natuurlijk denken mensen van alles.
En natuurlijk vinden mensen van alles
En er zijn natuurlijk altijd mensen die het helemaal niks vinden
Zoals er ook hele volksstammen zijn die het helemaal geweldig vinden.
Maar maakt het nu feitelijk wat uit? Wat mensen vinden.
Het gaat er toch om wat je zelf vindt. Waar jij je zelf in herkent. En welke keuze je ook maakt. Je gaat reacties krijgen. En dat is okee. Want als je je moet druk maken om wat iedereen wel of niet denkt, dan kan je wel bezig blijven.En dat kost me een bult energie en dat is nou precies wat ik niet heb, zo'n bult energie. (Als iemand er één over heeft, graag!)
En dus ga ik gewoon kaal door het leven. En het is goed zo. En al is het werkelijk mijn allerlaatste keus qua kapsel. Het staat me ook nog. Ik heb blijkbaar naast een hoeden- en een brillenhoofd, dus ook een geen-haarhoofd. Weet ik dat ook weer.
Oh en hoe het voelt om ineens 'en plein public' kaal te verschijnen? Nou, het is dus echt doodeng. Enger dan topless zonnen. Naakter, kwetsbaarder. Maar je haalt even diep adem en dan valt het allemaal mee. Mensen reageren niet raar. Gesprekken gaan gewoon door en het plafond stort niet in.
Ach ja mensen wennen er maar aan, aan Ezra-met-zonder-haar. Zelf heb ik er nog het hardst aan moeten wennen. Het is nu eenmaal wie ik nu ben, zonder camouflagecavia maar met een beetje boel make-up.
En taboe? Dat woord komt dus blijkbaar uit Polynesië. Ik heb het even opgezocht. Een Tongaans woord voor ongepaste zaken. Mwah. Ik associeer Polynesië met tropische stranden, fruitige cocktails en hagelwitte stranden, oh ja en met koppensnellers, maar dat klinkt nu eenmaal wat minder gezellig dan een pina colada.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten