Nee, het gaat niet over mijn absente haar. Het gaat over mijn gewicht, mijn gewicht dat alles behalve absent is. Tja, waar bij heel veel kankerpatiënten het fenomeen 'eten' een heel gedoe is, en het op gewicht blijven een daaruit voortvloeiende uitdaging is, heb ik daar niet zo'n last van. Ik ben door al de kuren heen goed blijven eten, al wil je soms niet weten wat, en heb nooit hoeven overgeven dankzij de onvolprezen antimisselijkeheidsmedicijnen. In combinatie met nogal weinig beweging is het resultaat nog wat meer Ezra dan aan het begin van dit kankeravontuur.
De weegschaal en ik hebben nooit een heel innig relatie onderhouden, ik verwaarloosde hem schromelijk. Het merendeel van de tijd bracht hij batterijloos en verstoft onder een kast door, maar nu moet hij toch echt regelmatig aan de bak. Ik moet namelijk per start van de nieuwe set kuren, het zijn namelijk vier setjes van drie, mijn gewicht doorgeven. Dat heeft iets te maken met de dosering van de chemicaliën die mijn lijf in gaan. En dus weet ik zo ongeveer voor het eerst in mijn leven bij benadering precies hoeveel ik weeg.
En dat is wel wat meer dan ik zou wensen.
Maar ach, ik tel mijn zegeningen, te mager zou pas echt een probleem zijn.
Nu heb ik tenminste wel weer wat bij te zetten, als dat nodig is.
Dus tja, dan maar 'wat zacht aan de randjes'.
Het is voor de goede zaak.
En ik heb nu trouwens ook wel belangrijke dingen aan mijn hoofd om me druk over te maken, dan over de zachtheid van mijn randjes.
Dus.
'Nee, Ik vind het niet erg.'
'Ik revalideer het er straks wel weer af.' Antwoord ik.
Hmm, nooit gedacht dat ik er nog eens naar uit zou kijken om weer te gaan sporten ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten