Operatiekamer zeven

Het bed draait best soepel de bocht om. 'Tja' zegt de verpleegkundige tegen manlief, 'het is de bedoeling dat we zo'n bed ook alleen kunnen hanteren'. We zijn onderweg naar de ok, met ondergetekende als lijdend voorwerp. Ik lig in het bed, met een blauw operatie hesje aan. Een soort van  badmuts op mijn hoofd. Tegen losslingerende haren waarschijnlijk. Niet dat ik daar op dit moment zo'n risicofactor voor ben.

Het is onze trouwdag vandaag. We proberen elk jaar iets te doen wat we nog nooit eerder hebben gedaan. Zo'n tochtje naar de ok kwalificeert daar zeker voor, al was ik stiekem toch liever uit eten gegaan.

Ah, hier ben ik eerder geweest, toen ik dat infuusje moest gaan halen, tijdens de chemo, toen het prikken moeilijker werd. Dat ik het hier herken is een wonder op zich, brilloos, min zeven, kortom gekwalificeerd kippig. De wereld als een wazig geheel. Het heeft niet mijn voorkeur, maar het moet nu eenmaal. Net als: géén sieraden, géén make-up én géén nagellak. Een wel heel naturelle versie van mezelf krijgt wat plakkers op de rug en zij. Hartslag, ademhaling, saturatie (zuurstofgehalte in je bloed). Een infuus in mijn hand, ach ja, er is vast nog wel een plek te vinden waar nog niet geprikt is. Ik ben klaar voor wat komen gaat. Soort van.

Een gang met deuren. Deur-grote-nummers erop. De operatiekamers. Ons doel: operatiekamer zeven. Het is er erg licht. 

'Bent u van de kersen' het is niet echt een vraag die je verwacht als je op de operatietafel ligt. Ik ben zojuist verplaatst van bed naar tafel. Het is de anesthesist die me de vraag stelt. 'Ja' zeg ik, ' maar nu even niet. We hebben dit jaar geen kraam aan huis, door mijn situatie. 'Maar u kunt onze kersen wel krijgen bij de Heische Hoeve.' En ik leg hem het adres uit. 'Ja' zegt de anesthesist, ik kom elk jaar kersen bij hen halen. Heerlijk zoet, met een klein zuurtje' 

Zonder bril zie ik geen gezichten, maar ik herinner me hem van de gesprekken aan de kraam. 'Schilder je die vrolijke borden allemaal zelf?' 'Ja, die schilder ik zelf.' De chirurg brengt het gesprek terug op de operatie. Ik zie een doorschijnend zuurstof masker op me af komen....

...ha, ik ben er weer. Je kunt maar iets bedenken als je bij komt uit een narcose. Ik voel me goed, navenant je je goed voelt na een narcose. Ik zit tot mijn hals toe onder het rose desinfectiespul. Op mijn linkerborst zit een grote witte plakker. Maar goed, mijn borst zit er nog, en hij lijkt min of meer het zelfde. Als ik wat eet, drink en naar het toilet ga, mag ik naar huis. En dat doen we dus maar even. Twee crackers kaas.