Toen stond ik trillend op mijn benen buiten, een biopsie die ik even niet had zien aankomen. Nu lig ik hier om de markertjes op te sporen die voorafgaand aan de chemo in mijn borst en oksel zijn geplaatst op de plek van de tumor en de aangetaste klier. De chemo heeft zijn werk goed gedaan, en dus hebben die markers een duidelijk doel. Aangeven waar het probleem zat, om zeker te kunnen stellen dat het ook echt weg is. En nu moet er, zoals ze dat zo mooi zeggen, een draadje worden gelegd, een soort route beschrijving voor de chirurg, naar waar de tumor en de klier hebben gezeten. En dus meld ik me, voorafgaand aan mijn opname, bij de afdeling Radiologie, route 40.
De radioloog beweegt het apparaat over mijn linker borst. Kijkt naar het scherm. Kijkt ingespannen naar het scherm. Kijkt fronsend naar het scherm. 'Ik kan de marker niet vinden'. Hij verplaatst het echoding naar mijn oksel. Het zelfde verhaal.
Ik realiseer me dat het wellicht niet het moment is om een bijdehante opmerking te maken, zo eentje in het genre van 'mannen die niet kunnen zoeken'.
'Ik overleg even met de chirurg'. We wachten af. Ik lig nog steeds op het bankje, een handdoek over mijn voorgevel. Het is namelijk best koud, zo topless onder het systeemplafond.
Er zijn beelden gemaakt van de plaatsing van de markertjes. Dus bij benadering is wel te zeggen waar ze moeten zitten, maar bij benadering, is nu eenmaal niet precies genoeg. De chirurg moet precies weten waar ze moet zijn.
De radioloog keert terug, er is een 'plan de campagne' een foto van mijn oksel, in operatiehouding, en met een mammagrafie zal de marker in mijn borst gelokaliseerd worden. Hij zet een zwart kruis in mijn oksel. Een zwarte edding stift. En ik mijn dochter maar uitleggen dat je niet op mensen mag tekenen. De foto, in operatiehouding, is er een op de röntgen. Een paar loodkorreltjes met een stukje tape in mijn oksel geplakt, mijn arm in een hoek van 90 graden. Dus zo lig ik er straks bij.
Een mammagrafie is geen pretje. Een mammagrafie doet auw. En een mammagrafie waarbij ze ondertussen een naald in mijn borst steken, is auw in het kwadraat. De afdeling minder gezellig en niet voor herhaling vatbaar.
Vooraf laten ze me het draadje zien, 'kijk, het is best dun'. Mijn interpretatie van 'best dun' is toch eigenlijk een heel andere.
Na afloop steekt het draadje als een soort futuristische antenne van ruim twintig centimeter uit mijn borst. Ik grap maar, dat ik mijn tijd weer eens ruim vooruit ben. 'Over tien jaar is dit de echt de laatste trend'.
Enfin, op naar route 140, dagopname. Het draadje netjes afgeplakt trouwens, dat is wel zo handig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten