Met al mijn optimisme, en positivisme zit ik daar toch met een bang hart. Goed, het is minder verlammend dan die momenten in december. Daar in die zelfde wachtkamer. Maar toch, de twijfel plaagt me, tergt me. Knaagt aan mijn ratio. Mijn verstand dat me vertelt dat als je de tumor niet meer kunt voelen, dat toch ook op de scan te zien moet zijn. Toch?
Toch?
Alleen die mri kan dat vertellen
Bevestigen.
Dus ik wacht.
Op de chirurg.
Op de boodschap.
Daar op die ochtend in juni.
De deur gaat open. Een hand. Hallo.
'Ik zie eigenlijk niks bijzonders meer op de mri'. 'De klier in je oksel is niet meer te zien, en de tumor in je borst is verdwenen. Er is alleen nog wat goedaardig weefsel waarneembaar'. 'Je lijf heeft het heel erg goed gedaan.'
Er valt letterlijk een last van mijn schouders. En mijn hoofd schakelt meteen in de stand pragmatisch. De operatie. Wat staat me te wachten.
'Je wilt borstbesparend?'
'Ik wil wat het meest verstandige is in mijn situatie en als dat borstbesparend is, dan wil ik dat'.
'We gaan één klier in je oksel verwijderen'.
Ik ben erg blij dat ik geen okseltoilet hoef -Bij een okseltoilet verwijderen ze alle klieren in je oksel. Dat kan grote gevolgen hebben voor de functionaliteit van je arm-.
Het gesprek gaat verder over allerlei praktische zaken ten aanzien van de operatie die me te wachten staat. Een dagbehandeling, de operatie zal ongeveer een uur duren. Ik krijg wat afspraken mee. De anesthesist, de mammacare verpleegkundige.
Voor mij schijnt letterlijk en figuurlijk de zon vandaag. We halen een fles champagne. Thuis wachten mijn ouders met ons meiske. We hebben reden voor een klein feestje.
Ik ben weer een stap dichter bij mijn genezing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten