Had gehoopt dat dit met de chemo's niet het geval zou zijn. Nou, dat was een beetje tegen beter weten in. Ik wist eigenlijk ook wel dat de derde chemo een niet zo'n beste reputatie had, maar ik had gehoopt dat ik mazzel zou hebben. Maar nee.
Je hebt soms van die dagen, van die dagen waarop alles zo ongeveer mis gaat, en ja, 4 februari was er zo eentje. Het was al een tikkeltje rommelig op de dagbehandeling oncologie. En de dienstdoende, overig allervriendelijkste verpleegkundige had duidelijk geen routine opgebouwd met de coldcap. Nou kon ik dat na twee keer ook nauwelijks van mezelf zeggen, maar ik had wel in de gaten dat het een tikje anders ging dan dat ik tot noch toe gewend was.
Zo zette ze hem al gelijk aan, toen ze hem op mijn hoofd positioneerde. En, tja, aan is koud, en koud is Auw. En gesjor aan een pijnlijk hoofd, nou dat werkt wel op mijn irritatiespier kan ik je vertellen. Maar goed, daar zat ie dan eindelijk. Tijd voor de volgende stap in het chemocircus.
Het zetten van het infuus. Dat was intussen nog niet gebeurd. Om een lang verhaal kort te maken, wat doen je bloedvaten bij kou? Jawel, ze krimpen. Dat is immers ook de principe waar die hele coldcap op gebaseerd is. Ik kan je vertellen. Ze krimpen dus ook in je armen, en niet zo'n beetje ook! Na twee verpleegkundigen en vier pogingen, zat er nog steeds geen infuus in mijn arm. En dat terwijl ik over het algemeen echt niet moeilijk te prikken ben. Dus tja, dan is de volgende stap, de ok.
Per rolstoel, want zelf mag je niet lopen. Dus daar reed ze hoor, met coldcap, warme poncho, maar rillend van de kou, en misschien ook wel emotie, naar de ok. Ach ja, laten we het maar vast als een voorverkenning zien. Poging vijf gelukt, dus we konden aan de slag. Mijn infuus, mijn pleisterverzameling, de raketjes en ik. Ik twijfelde wel een beetje tussen janken en lachen. Koos maar voor het laatste, er zijn in zo'n situatie natuurlijk genoeg cynische grappen te maken.
Ondertussen hadden we wel wat vertraging opgelopen, dus toen de dagbehandeling sloot, moest ik met bed en al naar de verpleegafdeling. De dienstdoende verpleegkundige van de oncologie dagbehandeling had even in het protocol over het hoofd gezien dat ik nog een uur of wat moest nakoelen. Nouja, dat was weer een nieuw stukje van Bernhoven dat ik heb gezien. Mooie kamers hoor. Voordeel als je zolang blijft hangen, nndan mag je mee-eten, en ik kan je vertellen, de catering is prima.
Het herstel van de derde chemo duurde langer dan mijn hoofd wilde. Maar goed, daar staat hij wel om bekend. Bleef wat langer misselijk, en de energie was ook niet echt om naar huis te schrijven, maar uiteindelijk veer je na een ruime week, toch wel weer op en dan begint het weer ergens op te lijken.
Tja en dan is het weer tijd voor de voltooiing van het kwartet. Chemo vier. De laatste van de AC-kuur als het goed is, zo hebben ze me beloofd, heb ik dan het pittigste deel qua chemo gehad. Ik hoop het, en we zullen het zien.
Chemo vier was gisteren. En ik heb naar ampel beraad ervoor gekozen om de coldcap niet door te zetten. Ik heb geen enkele moeite met afzien, maar het moet wel een doel hebben. Doel en opgave moeten met elkaar in balans zijn, en als ik in de spiegel kijk, dan moet ik eerlijk zijn, het is niet meer in balans. Leuk is anders, maar het is nu eenmaal zo, en ik ga er gewoon maar het beste van maken.
Ik moet zeggen, geen of wel een coldcap, het scheelt een slok op een borrel. Qua comfort, maar ook qua tijd. Je bent een stuk sneller klaar, en het doet, afgezien van het zetten van het infuus, geen pijn. En zonder die herriemaker op mijn kop, kon ik ook mooi het koffietafelgebabbel in de ruimte volgen, wat ook weer zijn eigen amusementswaarde heeft.
Nu weer thuis op de bank. Braaf mijn antimisselijkeheidsmedicijnen genomen. Wachten op de spuitkoerier, voor de Neulastainjectie en op de pakjes meneer of mevrouw van DHL die me een verzameling vintage hoedjes van internet komt brengen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten