Adviezen zijn er ook, veel zelfs. Soms van lotgenoten. Antimisselijkheidstips. Adresjes voor pruiken. Voedingsadviezen. Welke supplementen ik het beste zou kunnen slikken. Vaak ook van betrokken omstanders. Goed bedoeld. Soms erg welkom.
Ook op Facebook komt er vanalles langs over kanker. En daar krijg ik zo langzamerhand wel een beetje jeuk van. Mijn, schaarse, nekharen gaan er zeg maar rechtovereind van staan. Allerlei zelf benoemde, vaak Amerikaanse 'deskundigen' die menen HET 'eureka' middel tegen kanker gevonden te hebben. 'Wat artsen je niet vertellen!' En meer van dit soort ronkende chocoladeletter-telegraaf koppen boven een stukje proza van twijfelachtig allooi. Dat in grootse bewoordingen mededeelt dat met het JUISTE dieet, chemo totaal overbodig zou zijn. Tuurlijk...
En zo mogelijk nog meer tenenkrommend: kanker zou veroorzaakt worden door stress, enneh nog zo'n leuke: chemo is de makkelijke weg. En dan volgt er meestal een heldenrelaas van iemand die afgezien heeft van chemo en nog lang en gelukkig leefde. Een sprookje. Ja een sprookje. Want was het allemaal maar zo eenvoudig, want was het allemaal maar zo simpel en één dimensionaal. Was kanker maar te genezen door een simpele aanpassing in je dieet, of kon je het maar voorkomen door een simpele aanpassing van je leven. Dan zou iedereen het toch morgen doen? Dan stond de hele medische wetenschap toch keihard te juichen? Dan gingen zorgverzekeraars er toch acuut mee aan de slag? Behandelingen tegen kanker zijn immers ingewikkeld en kosten handen vol geld.
Want zo simpel is het natuurlijk niet. Kanker is een ingewikkelde aandoening, die gelukkig vaak met de juiste medicijnen genezen kan worden. En het is toch krankzinnig om te veronderstellen, dat kanker door één simpele factor als stress veroorzaakt zou worden? Hoe voelt dat, denk je, voor die moeder die haar peutertje door een neuroblastoom heeft moeten afgeven?
Ik vraag me sterk af of de mensen die, zo blijmoedig dit soort verhalen op Facebook delen, zelf zo dapper zouden zijn om af te zien van een behandeling met chemo, als ze zelf in mijn schoenen zouden staan. Ik vermoed namelijk van niet. En vergis je niet. Chemo is, al is het best 'te doen' zeer zeker niet de makkelijkste weg. Je wordt er harstikke ziek van. Je wordt er kaal van. Je lijf doet pijn, je bent dagen aan een stuk hartstikke misselijk en het maakt je moe. Maar het maakt je beter. En het is op dit moment de aangewezen behandeling bij mijn ziekte. Natuurlijk, je hebt een keus. Maar geen chemo in mijn situatie, betekent zo veel als maar even opschieten met het maken van mijn testament.
Dus ja, en dan lig je ziek van de chemo op de bank en open je Facebook en dan passeert er weer zo'n verhaal. Goed bedoeld gedeeld waarschijnlijk. Maar uiterst pijnlijk als je zelf kankerpatiënt bent. Het doet namelijk pijn om te lezen dat je je kanker zelf veroorzaakt zou hebben doordat je teveel stress zou hebben gehad. Of dat je een verkeerde keus zou hebben gemaakt, omdat jij wél een behandeling met chemo volgt. Ook al weet je rationeel dondersgoed hoe het zit.
Ik vraag me af waar dat diepgewortelde wantrouwen jegens de medische wereld toch vandaan komt. Er is bijna geen werkveld, waar zo zorgvuldig onderzocht, gecontroleerd en geregistreerd wordt. Een wereld waar betrokken mannen en vrouwen, keihard werken aan één doel. Patiënten beter maken. Daar hebben ze een eed op gezworen. Dit is die wereld waarin ik meer vertrouwen heb, dan in de niet te achterhalen verhalen van het internet.
En natuurlijk sta ik open, voor alles wat kan helpen bij mijn genezingsproces. Of het nou matchathee, kurkuma of bcdolie olie heet. Maar alles in de categorie 'baat het niet, schaadt het niet, want ja. Het gaat namelijk wel over mijn overleven. Zo simpel is het.
Die schimmige verhalen uit het alternatieve circuit, zijn misschien goed bedoeld, ze zijn vooral ook erg gevaarlijk, we kennen allemaal nog wel de trieste geschiedenis van Sylvia Millecam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten