Raketjesfobie

Verplicht ijs eten. Ik zal het maar niet aan mijn dochter vertellen, die zal direct stikjaloers zijn. Maar tijdens het inlopen van het chemoinfuus moet je verplicht je mond koelen, en dat gebeurt dan dus met ijsjes. Of het nou precies verplicht is, weet ik eigenlijk niet eens, maar laten we zo stellen, het is wel zo verstandig om dat te doen, anders heb je al snel een aardig probleem in je mond. En een probleem in je mond, dat eet niet zo lekker, en eten is sowieso al gauw een heel item tijdens je verblijf in Chemoland.

De vrieskist van het ziekenhuis is gevuld met raketjes, Ola, of hoe dat bedrijf inmiddels ook mag eten, is er goed mee. Want er gaan er, denk ik, heel wat doorheen op zo'n dagbehandeling oncologie. Ik moet er een stuk of twee verorberen per chemo. En om eerlijk te zijn, ik kan zo langzamerhand zo'n raketje echt niet meer zien. 

Dat aloude raketje. Dat meest onschuldige ijsje in de snoepwinkelvrieskist, en vaak ook het eerste ijsje dat je je van je zakgeld kunt veroorloven. Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog zo'n hartgrondige hekel aan een ijsje zou hebben. Ik heb zolangzamerhand een heus Raketjesfobie opgelopen.

Maar hoe leg ik dat in 's hemelsnaam mijn dochter uit?