Op schema

Stiekem had ik wel een beetje de kriebels vandaag. Ik moest vandaag naar het ziekenhuis. Afspraak met de oncoloog. Veertig minuten van te voren bloedprikken. Met zo'n rode spoed kaart. Dan hoef je niet te wachten, oftewel dan heb je pas echt een probleem met je gezondheid.

Even een gratis tip van ondergetekende. Als je ooit bloed moet prikken, ga dan rond kwart over één, er is dan geen kip.

De afspraak met de oncoloog is van belang om te kijken of ik voldoende opgewassen ben tegen de derde chemo, maar ook voor een tussentijdse check of mijn tumor reageert op het bestrijdingsoffensief

En dus had ik toch wel de kriebels. Het zou toch wel wat gedaan hebben? Ik voel wel vanalles in mijn borst en oksel. Een brandend gevoel, als een zeurende splinter, de hele dag door. Maar ja, wat betekent dat. Betekent het dat de tumor afneemt? 

Je hoopt het.

Maar is het ook zo?

Mag ik even voelen? vraagt de oncologe. En daar zit ik dan, met ontbloot bovenlijf op het papier van de onderzoektafel. Ze voelt aan de tumor in mijn borst, en zoekt de plek in mijn oksel. En ik hoop dat ze vindt wat ik hoop.

'Ik ben tevreden' zegt ze.  'Je ligt op schema, na twee chemo's. De tumor neemt af, en in je oksel moet ook ik zoeken'.

Er valt een last van mijn schouders. Het voelt bijna als een prestatie. Al heb ik het alleen maar ondergaan. Maar van de weeromstuit ben ik ineens zo ontzettend moe..