Blow'n in the wind

De bijwerkingen van de chemo zijn over het algemeen geen feestje. Ik heb met name een hekel aan dat permanente misselijke gevoel tijdens de eerste paar dagen. Gelukkig doen de medicijnen behoorlijk goed hun werk, ik heb tot noch toe niet hoeven overgeven -zoekt even ongeverfd hout om af te kloppen- maar dat misselijke gevoel, dat kan me gestolen worden.

Kortom, op zoek naar iets om de misselijkheid te tackelen. Gember, is een aloud succes nummer, maar na tig kopjes komt die gemberthee je wel je neus uit. Dus op zoek naar een andere optie in de categorie baat het niet, schaadt het niet.

Mijn zusje had een lumineus idee. Cannabis, oftewel wiet. Ondanks de letterlijk wat dubieuze reuk, staat het goed aangeschreven in de medische wereld, met het oog op pijnbestrijding en, in het geval van kankerpatiënten, ook op het gebied van misselijkheid en eetlust.

Maarja, hoe kom je aan wiet? Weet ik veel. Ik heb nog nooit een koffieshop van binnen gezien. Tja ik was dus echt ooit jong en tamelijk onschuldig.

Om een lang verhaal kort te maken, mijn vader, die al jaren met de gevolgen van MS kampt, gebruikt Medi-wiet om de pijn die dat veroorzaakt te verzachten, en hij heeft er goede ervaringen mee.

'Ik neem wel wat mee' zei hij. En zo zaten we, de avond van tweede kerstdag, getweeën op het bankje voor het keukenraam, elk een joint.

'Nou, pa, dat had je toch niet gedacht, 24 jaar geleden'

Mijn 15 jarige alterego had tenminste huisarrest gekregen, als ze ook maar in de buurt van een joint was aangetroffen. Het kan verkeren. Maar het antirookbeleid van mijn ouders heeft wel gewerkt. Ik heb nooit sigaretten gerookt, en heb ook nooit geblowt.

Maar eens moet de eerste keer zijn. En zo zaten we dan op het bankje. Vader en dochter. Blow'n in the wind.

Nouja. Meer hoestend. Ik dan. De rook trekt een vlammend spoor in mijn longen. Mijn hemel!  Jemig, breng ik kuchend uit, het is nu bewezen, ik was dus echt een hele brave tiener!