Ik kan 's ochtends vrolijk en fruitig uit mijn bed stuiteren, ja nog steeds een onvervalst, uiterst irritant ochtendmens, om dan na het ontbijt weer vrolijk in de realiteit, lees op de bank, te landen.
Ik moet even liggen....
En dat is dan 38.
Nouja 39 morgen.
Ik lijk wel een oud wijf.
Dat is even wennen. En een beetje slim plannen.
Niet te ver vooruit, een beetje doseren en ook een beetje incasseren.
Mijn lijf heeft het namelijk druk met andere dingen, oftewel met het doden van de kankercellen. Althans dat doet de chemo dan. Maar de chemo doodt alle snelgroeiende celletjes in je lijf. En dus ook een boel in mijn bloed, zoals die celletjes die voor het transport van het zuurstof zorgen, en de celletjes die er voor je weerstand zijn. Maar ook mijn bloedplaatjes hebben er behoorlijk onder te lijden, en dus moet ik volgens mijn 'map' opletten met blauwe plekken. Goed, dat is nogal een uitdaging, hoekjes van tafels hebben namelijk nogal een magische aantrekkingskracht op mijn knieën.
Mijn bezige lijf zorgt er dus dat er weinig energie overblijft voor andere dingen en zo moet ik mijn ambities voor de dag een beetje bijstellen.
En dus ben ik blij als ik even naar de winkel ben geweest. Als ik..
Zelf heb gekookt. Ik stapje voor stapje mijn leven weer terug pak. Ach ja, zo heb ik inmiddels al een redelijke Netflix vrouwenfilm marathon op mijn conto staan,is de poncho voor mijn moeder bijna af, zijn de luie katten uiterst tevreden.
en maak ik eindelijk eens tijd om te schrijven.
Omdat je maar beter kunt tellen wat je wèl hebt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten