Ik heb even de administratie bijgewerkt. Het ziekenhuis houdt sowieso goed in de gaten hoe het staat met mijn algehele wel- of niet bevinden. Met regelmaat krijg ik een telefoontje van de mammacare verpleegkundige die informeert hoe het met me gaat en telkens benadrukt, dat ik laagdrempelig mag bellen als er iets is. Bij de set afsprakenkaartjes (bloedprikken, afspraak met de oncologieverpleegkundige) in aanloop naar de aankomende chemo, zat ook een formulier met als titel: Lastmeter. Een papieren thermometer om te zien hoe de vlag er bij mij bijhangt. Fysiek, maar ook mentaal. Er komt nu eenmaal best wat op je af, als je te horen hebt gekregen dat je borstkanker hebt, en plotsklaps verzeild bent geraakt in een pittig chemo traject. En dus wordt er op me gelet, door het ziekenhuis, maar ook door mijn eigen huisarts die met regelmaat belt om te horen hoe het gaat. Ik vind dat erg positief. We mopperen met zijn allen op sociale media en op verjaardagsfeestjes nogal graag over de staat van de Nederlandse zorg, maar ik moet zeggen dat ik behoorlijk veel betrokkenheid en attentheid ontmoet nu ik in deze situatie verzeild ben geraakt.
En hoe het nu met me gaat? Nou best goed eigenlijk. Natuurlijk huppel ik niet elk moment enthousiast door de dagen, en heb ik heus ook wel eens een moment van 'verdorie'. Maar al met al, mag ik niet klagen. Ik focus me op wat er wel is, probeer met een frisse blik vooruit te kijken, en parkeer de muizenissen over 'wat als'. De energie die ik heb, steek ik liever in dingen waar ik blij van wordt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten