Lastpak

'Spaghetti?'

'Nee!'

'Euh, hamburgers dan?!

'Ik moet er niet aan denken!'

'Kip?'

'Nee!'

'Waar heb je trek in dan?'

'Dat weet ik niet, dat weet ik echt niet'

'Lasagne?'

'Nee echt niet, mijn maag draait al om bij de gedachte'.

'Ovenschoteltje met gehakt?'

'Ik moet er niet aan denken. Niks met tomaat, en ook niks warm, en zeker niks Italiaans!'

'Zalm dan'

'Yuck, de gedachte alleen al'

'Brood?'

'Nee, geen brood, echt geen brood!!'

Manlief draait zich om bij de koelkast. 'Perzik yogi dan maar?'

Ik geef het je te doen. Koken voor een chemopatient. Er zijn dankbaarder taken te bedenken.

Maar ik kan het echt niet helpen. Eerlijk waar. Hetgeen waarvoor je me normaal wakker zou mogen maken, als je dat al zou durven, doet me nu oprecht walgen. En dat uit ik nogal hartgrondig. En niet zo'n beetje ook. Vanaf de bank, ja. Een heuse lastpak dus.

De chemo doet iets met je smaak, en dat iets is minder gezellig. Heel veel dingen smaken anders dan ze normaal zouden doen, en over geur nog maar niet te spreken. Het goedbedoelde knoflook brood werd door mij linearecta naar buiten verbannen. Ik kon het letterlijk niet luchten.

Toch gaan veel dingen wel goed, yoghurt met muesli bijvoorbeeld. Erg verantwoord. Maar voor de rest?

Dingen met een knapperig korstje. En vettigheid, oliebollen. Frietjes, kroketten. Frikandellen dan weer juist niet. Slaatjes, je weet wel, die in die plastic bakjes, bapaos, de ene dag wel, de andere weer niet. Geen peil op te trekken. Handig he?

Het snack -en snaaigehalte in wat wel naar binnen gaat is wel wat aan de hoge kant. Het zijn zegmaar precies van die dingen die ik normaal niet echt culinair verantwoord vind....misschien ligt hierin dan wel weer de ironie.

Maar ik tel mijn zegeningen, alles wat erin gaat, blijft ook binnen. En dat is positief. Voor mijn conditie, en voor mijn gebit. Ik heb nog een lange weg te gaan, dus dan kan ik maar het beste zo goed mogelijk beslagen ten ijs komen.

En eh, sorry schat, ik vind zometeen heus wel weer wat dingen lekker. Denk ik.