Zo. 'Ez in Chemoland. De eerste kuur. In stoel vijf (alsof je een filmkaartje koopt). In totaal duurt het chemo verhaal 24 weken. Eerst vier keer, met telkens drie weken ertussen, en dan twaalf weken elke week, als ik het wel heb. En dan gaat het avontuur verder met operatie, bestraling, 5 weken elke werkdag, immuuntherapie en hormoon therapie. Kortom mijn agenda is aardig geboekt net komend jaar en daarna waarschijnlijk. Maar goed, ik ben allang blij dat er een 'daarna' is. Tja zei een arts, 'je zult waarschijnlijk nog tien jaar hormoonpillen moeten slikken'. En ik dacht 'nou dan ga je er in elk geval vanuit dat ik er nog tien jaar ben.
Maar goed, nu maar aan de slag met de behandeling. Ik heb een indrukwekkende hoeveelheid antimisselijkeheidsmedicijnen meegekregen, ik hoop dat ze helpen! We hebben de eerste chemo zo gepland, dat mijn, waarschijnlijk, slechtste dag na de kerst valt. Ik laat me mijn feestjes niet afnemen! Al zal ik me waarschijnlijk bezig houden met 'horizontale bankzaken'.
Ik heb ervoor gekozen om te kijken of ik de 'coldcap' kan volhouden. Met een coldcap kan je de kans vergroten dat je je haar, deels, kunt behouden. In mijn geval wordt de kans vergroot van 10% kans, na 30% kans dat ik mijn haar behoud. Goed, geen wereldschokkende percentages, maar ls het de Staatsloterij was, zou acuut iedereen meedoen. Kaal worden is immers ook zowat, en bovendien in de winter ook wel wat frisjes.
Nadeel is alleen: het is nogal kkkkoud. Nogal wiedes als ze zo'n ding een coldcap noemen, want ze bevriezen zeg maar je hoofdhuid. Het doet dus nogal pijn, zeker het eerste kwartier, en je moet zo'n anderhalf uur langer zitten, Maarja, het is het proberen waard.
Zo'n coldcap opzetten is trouwens nogal een klusje, het is nogal een gepas, gemeet en geduw. En eerst moet mijn haar nat gemaakt worden. Bij een wastafel midden in de chemoruimte. Of ik het vervelend vind, dat het zo 'en plein publique' gebeurd. Nou, na diverse inwendige onderzoeken omringd door geïnteresseerde Co-assistenten tijdens ons ivf traject van de voorbije jaren, en het onderzoek, knijp -en tastgebeuren aan mijn borst de afgelopen weken, ben ik wel wat 'gevoeligheden' kwijt geraakt. Het maakt me dus geen bal uit.
De coldcap ziet eruit als een soort helm gemaakt van vloerverwarmingsslangen, waardoor een koelvloeistof loopt. Het weegt verrassend zwaar. Het is belangrijk dat de cap al mijn haar bedekt. Anders krijg je alsnog verrassende effecten. Dus met twee vrouw sterk is de verpleging aan het sjorren om het ding goed op mijn hoofd te positioneren. Eroverheen een soort isolatiemuts, met charmante kinband. De hele constructie is gekoppeld aan een soort van verrijdbare airconditioning.
Ken je dat gevoel als je een ijsje te vlug eet? Zo'n pijnlijke kou die via je neus je schedel intrekt? Nou zo voelt het dus. En dan een kwartier aan een stuk. Dat is even doorbijten. Understatement. Maar daarna neemt het inderdaad af en is het te negeren.
Ik krijg in totaal twee infusen, tijdens deze zogenoemde AC-kuur, de stoffen hebben allebei een onuitspreekbare naam, maar de ene is vrolijk roodgekleurd. Dat ga ik dus straks ook terug zien op het toilet. Er is ook kans op blauw- groene verkleuring, nu wordt (het interessant!;-)
Het is een lange zit, tegen het eind van de middag terug naar huis, tijd voor kerst. Al ben ik niet de gene die dit jaar het kerstdiner kookt, (maar hopelijk wel eet).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten